rozdział 5. ♥

z perspektywy Zayna

Patrzyłem na Abby, która z każdą chwilą robiła się co raz bledsza. Pozostała czwórka zamilkła wpatrując się w nią z przerażeniem. Nawet Harry utkwił w niej swoje oczy.
- Ej mała co jest ? - zdecydowałem się w końcu odezwać.
- Ja..ja...musze..t..ter - jąkała się przez łzy.
- Spokojnie - położyłem rękę na jej ramieniu i uklęknąłem przed nią, tak aby widzieć jej twarz.
- Mu..musze wrócić do Hiszpanii...teraz.
- Ale powiedz co się stało ! - Niall był już wyraźnie zdenerwowany.
- Mój brat miał rem...remisje - wyszlochała rozklejając się na dobre. Nic z tego nie rozumiałem, z resztą chyba nie tylko ja, sądząc po minach chłopaków.
- Abby popatrz na mnie - poprosiłem ją - powiedz o co chodzi.
Powoli podniosła głowę przecierając czerwone od płaczu oczu. Całą się trzęsła Niall podszedł do niej i objął ją ramieniem.
- Willy ma białaczkę - powiedziała w końcu cały czas ściskając rękę Horana, jednak na jego twarzy malował się tylko i wyłącznie strach - mój brat. Zacz..zaczęło się jak miał trzy lata..rok t-temu - nie mogła dalej mówić. Schowała głowę w klatce piersiowej Nialla.


Stwierdziłem, że i tak nic więcej z niej nie wyciągnę i postanowiłem zadzwonić do Maxa. Może on coś będzie wiedział. Na prawdę martwiłem się o nią. Chociaż dopiero ja poznałem, czułem, że jest dla mnie kimś ważnym - młodszą siostrą. Po kilku minutach rozmowy z Maxem, do którego najwyraźniej jej mama też dzwoniła wszystko stało się jasne. Jej 8- letni brat, po wyleczeniu się rok temu z białaczki, przed godziną z minutami miał remisje - nawrót choroby. Wylądował w szpitalu w ciężkim stanie, z ogromnie dużą ilością białych krwinek. Leżał nieprzytomny pod respiratorami. Gestem ręki przywołałem chłopaków do salonu, gdzie postanowiłem im wszystko wyjaśnić. Niall został z Abby głaskając ją po plecach. Liam,  Lou i Harry byli równie przerażeni jak ja. Jeśli chodziło o rodzinę wszyscy mieliśmy taki sam stosunek - była dla nas najważniejsza więc decyzję podjęliśmy szybko.
- Abby - zacząłem siadając po jej drugiej stronie - jutro z samego rana lecisz do domu - podniosła wzrok - któryś z chłopaków poleci z tobą, jeśli oczywiście chcesz. Zostaniesz u nas na noc, a ja pojadę do Maxa zabrać kilka twoich rzeczy. Twój tata już wszystko wie, oczywiście się zgodził
- Dziękuje - westchnęła tak chicho, że ledwo mogłem usłyszeć odpowiedź.


Żeby nie tracić czasu wsiadłem w samochód, a w międzyczasie wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Paula, żeby zarezerwował na jutro dwa bilety do Hiszpanii, zarysowując mu ogólny obraz sytuacji. Zostawiłem ją z Niallem, Liamem Lou i Harrym więc miałem nadzieje, że nic jej nie będzie. Stwierdziłem, ze w takiej sytuacji nie mogę odwieść jej do domu, gdzie zapewne przesiedziałaby noc sama w pokoju, zalewając się łzami.
Wparowałem do domu nie witając się z nikim, zabrałem torby przygotowane przez Maxa i ruszyłem w stronę drzwi.
- Zayn, poczekaj! - usłyszałem głos matki - w ogóle nie masz dla nas czasu...
- Mamo na prawdę przepraszam, obiecuje że to nadrobimy - odparłem i przytuliłem ją do siebie, a ona ucałowała mnie w policzek.
- Tęsknię za tobą...- westchnęła.
Po chwili dołączył do nas Max, przestrzegając mnie, żebym nie dał Abby zrobić krzywdy. Przecież to oczywiste. Jest moją młodszą siostrą zupełnie jak Safaa i Wahylia. Jechałem przeciskając się przez uliczne korki. Chociaż było już grubo po 23  Londyn dalej tętnił życiem.


Gdy znalazłem się w domu zobaczyłem chłopaków siedzących na sofie, dyskutujących tak zawzięcie, że nawet nie zauważyli mojego przyjścia.
- Gdzie Abby?
- Śpi - odpowiedział Liam  - zdecydowaliśmy, że Lou z nią pojedzie..
Szczerze mówiąc  za bardzo mi to nie odpowiadało. Jednak ufałem każdemu z chłopaków wiec nie miałem powodu żeby się o nią martwić. Usiadłem obok Liama głęboko oddychając.
- Nie przejmujcie się, dam sobie rade, na prawdę!
Mimo, ze Louis byl najstarszy z nas wszystkich, czasami zachowywał się jak duże dziecko. Jednak co do tego, że sobie poradzi, nie miałem wątpliwości.
- Ej Hazza co jest ? - spytałem widząc, ze chłopak siedzi zamyślony do nikogo się nie odzywając.
- Nie nic, ja chyba pójdę sie już położyć - odparł obojętnym tonem wzruszając ramionami, po czym wstał z sofy i udał się do swojej sypialni.
- Lou ile wy tam będziecie? - spytał Liam - muszę powiedzieć wszystko Paulowi, przecież mamy koncerty, wywiady...
- Spokojnie, już z nim rozmawiałem. A co do tego to się nie przejmuj, damy sobie rade. O jednego głupka mniej - próbowałem rozluźnić atmosferę.
- Dobra, ja też ide. Muszę się spakować - pożegnał się Lou i ruszył w stronę schodów. Po chwili to samo zrobił niezadowolony Niall a po kilku minutach również Liam. Stwierdziłem, że nie będę gorszy i po chwili sam udałem się do swojej sypialni odpalając po drodze papierosa. To był na prawdę  długi dzień.


Przepraszam, że tak późno, ale sie nie wyrabiam ;c.
Rozdział mi się zdecydowanie nie podoba! Coś jest w nim nie tak.